‍
De ongebreidelde geometrie

Nicolas Dubreuille's reis naar kunst was omslachtig: nadat hij begon in visuele communicatie, als grafisch ontwerper en een uitgebreide keramiekpraktijk, wijdde hij zich medio 2010 aan het beeldhouwen van pijn. Zijn kunst werd geleidelijk aan de taal van de meetkunde onderworpen en gaf er een speelse geest aan, met uitzondering van de soberheid die vaak gepaard gaat met deze vorm van kunst.

De overvloedige en dynamische aard van Nicolas Dubreuille's creatieve inspiratie komt bijzonder goed tot uiting in zijn sculptuur. Niet gehinderd door de massa schommelen zijn metalen of geschilderde creaties tussen abstractie en figuratie: ze komen voort uit het snijpunt van geometrische platte oppervlakken en roepen in het algemeen de menselijke figuur qua uiterlijk op. De indeling van de vormen is voornamelijk verticaal, terwijl elementen die lijken op ledematen zich zijdelings ontvouwen. Er zijn ook verschillende suggestieve details, zoals een vlak dat is uitgehold door een kleine oculus als oog. Toch is er een geleidelijke ontwikkeling naar meer abstracte beeldhouwkunst. De manier waarop hij zijn kunst maakt is daar een van de redenen voor; hij heeft een reservoir aan vormen verzameld waarmee hij zijn boekdelen creëert, zoals een eindeloos alfabet. Een kunstwerk ontstaat inderdaad door de geleidelijke toevoeging van componenten die oorspronkelijk restanten waren van zijn vorige sculpturen en niet bedoeld waren voor gebruik. Er is dus een zekere mate van onbekend in het uiteindelijke uiterlijk van het werk, aangezien het niet langer de driedimensionale concrete expressie is die een voorbereidend onderzoek weerspiegelt. De sculpturen van Nicolas Dubreuille behoren ontegenzeggelijk tot het sculptuurgenre door de virtuele volumes die ze oproepen, de ritmes en de unieke spanningen die ze in de ruimte creëren. Ze weerspiegelen echter de tweedimensionale structuur van de schilderkunst. Ze spelen met name met unieke, heldere en glanzende kleuren en combineren elegant minimalisme met de humor van pop, of bijvoorbeeld Antony Caro en Keith Haring, twee artiesten in heel verschillende sferen die hem evenzeer hebben beïnvloed.

‍

‍

‍

‍

Kleur krijgt ook een overheersende plaats in zijn schilderijen, maar in tegenstelling tot beeldhouwkunst verkent hij de verscheidenheid en diversiteit van de kwaliteiten ervan. Sinds 2015 maakt de kunstenaar een serie schilderijen gebaseerd op het gebruik van gekleurde vlakken, uitgevoerd op canvas of op rijstpapier, om meer inhoud aan het kunstwerk toe te voegen. De vakkundig georkestreerde verdeling van deze kleurrijke vlakken over het tweedimensionale canvas is gebaseerd op de combinatie van horizontale, verticale en diagonale ritmes. Kleurgradaties en effecten van transparantie en diepte komen voort uit hun verspringende superpositie en juxta-positie. Met expertise en indrukwekkende behendigheid lijkt Nicolas Dubreuille de experimentele en intuïtieve aard van zijn aanpak te testen: van het ene werk naar het andere is de compositie bijna identiek, maar de kleuren, tinten, tonen en lichtintensiteit veranderen. In sommige schilderijen zijn de elementen in de compositie duidelijk te onderscheiden van de effen achtergrond, wat bijdraagt aan een indruk van lichtheid en zweving. Elders ontmoeten achtergronden en vormen elkaar in gelijke mate en versmelten ze aan de oppervlakte. Een reeks werken, beperkt tot zwart-wit en hun gradiënten, markeert als zodanig een onderbreking, waarin de noodzaak tot uiting komt om zich opnieuw te concentreren op zijn doelstellingen. Hoewel er een voorkeur is voor rechthoekige vormen en hun afgeleiden, zijn er ook doeken met ronde vormen aanwezig. Bepaalde schilderijen geven in dit opzicht het experimentele onderzoek weer dat is uitgevoerd door pioniers van de geometrische abstractie, of meer recent, dat van de grote meester van kleur, Piero Dorazio.

‍

‍

‍

‍

De laatste tijd heeft Nicolas Dubreuille zijn schilderkunst op een nieuwe manier benaderd: zijn composities, gestructureerd door brede kleurbanden, zijn stralender en hebben aan helderheid gewonnen. Verstrengeld en beperkt door de fysieke grenzen van het frame, bepalen ze een gebied met een geringe diepte en creëren ze een gevoel van spanning. Om zich te concentreren op de visuele impact van zijn schilderij, heeft de kunstenaar zijn kleurengamma teruggebracht tot zes, perfect precieze kleurvlakken, zonder enige modulatie of gradatie, in de pure traditie van de Amerikaanse schilderkunst met harde randen. Het gezichtspunt wordt daarom aangetrokken door de relatie tussen de elementen, het samenspel van evenwicht en spanning dat het oppervlak van het schilderij op een dynamische manier structureert.

De kunst van Nicolas Dubreuille, een kunstenaar die zijn krachten heeft gebundeld met kleur en geometrie, wordt bezield door een verlangen naar onderzoek en vernieuwing. Zijn visueel intense schilderijen, zoals zijn sculpturen, wijken voor geen enkel systeem toe en resoneren op een eigentijdse manier door hun minimalistische en popgeest.

- Domitille d'Orgeval Kunstcriticus

‍

‍