In het dagelijks leven vinden mensen vaak dat ze rollen vervullen en spelen. Rollen die veranderen in de loop van de tijd, ontmoetingen, situaties en stemmingen. De moderne samenleving bestaat steeds meer uit waterdichte compartimenten die de functie hebben om onze rollen te groeperen in vooropgezette en stereotiepe classificaties. Plooien van deze schrijnende kwesties dat het artistiek onderzoek van Ivan Lardschneider massaal naar voren komt vanwege de betekenis en het grote evocatieve vermogen, in staat om ons te betrekken en te hypnotiseren met zijn bijna sarcastische luciditeit.

​

Net als kort voor hem wist hij de angsten en zwakheden van mensen effectief en bewonderenswaardig te interpreteren en deze te vertalen naar een nieuwe sculpturale taal die de houtsculptuur nieuw leven kon inblazen. De moderniteit ervan ligt in een perfecte combinatie tussen een sterke boodschap en de tastbare tekenen ervan in onze geest en ons gedrag.

​

Het is terecht om je in dit stadium af te vragen of het de samenleving is die mensen vormt en niet andersom (?). Dit is een interessant aspect waarop het werk van Ivan Lardschneider met groot gemak de nadruk weet te leggen, door de kijker uit te nodigen, of beter gezegd soms te dwingen, om even stil te staan bij deze vraag, alsof het ons op een of andere manier tot zelfkritiek wil leiden. De lichtheid van zijn sculpturen is daarom niet meer dan schijnbaar, en verbergt tussen de plooien van het hout een speelse tragische vraag: „Wie zijn we echt geworden?”

‍

Echte kunstwerken die duidelijk verwijzen naar bepaalde stilistische vereenvoudigingen van de Pop Art, maar tegelijkertijd traditie en oude volkswijsheid ademen. Misschien is het deze combinatie die een onvermijdelijke stempel drukt in de harten van degenen die ze bewonderen... liefde op het eerste gezicht, een moderniteit die wijselijk vermengd is met ervaringen uit het verleden, een neoklassieke pop die betovert...

Juist het gevoel van materiële teleurstelling is voor elke kijker de eerste natuurlijke benadering van zijn werk, die vervolgens wordt vervangen door suggestie en identificatie voor die surrealistische en onwaarschijnlijke figuren met langwerpige nekken, hoofden en ledematen, vergroot en enorm. Het lijkt bijna alsof we de nadruk leggen op een deel van ons lichaam waarvan we weten dat het ons de omvangrijke aanwezigheid ervan heeft doen voelen op gedetailleerde en onvergetelijke momenten in ons leven: een hoofd om na te denken, te voelen, te lijden, te begrijpen,... Beelden van mannen en vrouwen die voortdurend „bezorgd” zijn en met de constante perceptie van een brok in de keel...

De niet eenvoudige link tussen originaliteit en herkenbaarheid is vaak de belangrijkste oorzaak van het succes van een artiest. Lardschneider is dus op de „goede weg”, in de materiële en metaforische zin van het woord, en heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op zijn tijd bij kunstkenners, verzamelaars, galeriehouders en curatoren in heel Europa.

Het overduidelijke technisch-conceptuele meesterschap dat Ivan Lardschneider tot een echte buitenbeentje in de kunstscene maakt.